Kedinin biri bir gün yaşadığı yerden gitmek istemiş. Masal bu, kedi almış başını gitmiş ormana farklı türlerle arkadaş olmaya. Kedi aç değilmiş açıkta değilmiş ama bu gitme arzusuna engel olamamış. Demiş ki kendine bu mahallelerde, kentin sokaklarında karnım doyuyor ucu ucuna ama ben hep aç hissediyorum. Kedi bu, nereden bilsin açlığı yemekten mi başka bir şeyden mi, o yüzden bu yolculuğa karar vermiş, cevap bulurum belki diye.
Başlamış ormanın içinde yürümeye, bakmış etrafına, ne kadar da farklı bir diyar diye düşünmüş. İçine çekmiş ormanın tertemiz havasını. İçini bir umut kaplamış, hah demiş sonunda bu dinmeyen açlığıma çare bulacağım galiba. Bembeyaz, hızlıca çalılığın arkasına gizlenen bir “şey” görmüş kedi, mutluluğu iki kat artmış. Sokak kedisi bu, hiç görmemiş ki tavşan olduğunu nereden bilsin. Kedi, tavşanın güzelliğine hayran kalmış. Tavşansa tedbirli, çalıların arasında burnu bir aşağı bir yukarı hızlı hızlı havayı kokluyormuş. Kedi, tavşana
-Sen ne güzel bir yaratıksın, benim geldiğim yerlerde hiç böylesi yoktur.
Bunu duyan tavşan şaşırmış. Herhalde bu kedi biraz alık diye düşünmüş, çünkü hiç kedi tavşana hayran kalır mı? Bu yolunu şaşırmıştan bana ne zarar gelebilir ki diye çıkmış çalıların arkasından kediyle konuşmak için:
-Nereden gelirsin sen?
-Ben büyüüük bir kentten geldim.
-Neden yetmedi mi oralar sana?
demiş tavşan. Kedi mahzun:
-Ben hep kendimi aç hissediyorum, doyuramadım oralarda bir türlü kendimi. Cevap bulmaya geldim buralara demiş.
Tavşan düşünmüş:
-Diğer kedilere sorsaydın ya, burada kedi olmaz, hep başka başka türden hayvanlar vardır, nasıl cevap bulacaksın ki demiş.
- Baktım bakmasına ama hiç böyle bir kedi görmedim, sorularımın cevabını bilen. Çünkü büyük kentin artıklarında kediler hep doyar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder