.....

Kendini sandığı insanla dışarıdan görünen insan aynı değildi. Hiç anlamadı bu farklılığı. Çok sevimli bulurdu kendini ama itici olmaktan öteye gidemiyordu. Otobüs duraklarında yaşlıların dert yandığı tiplerdendi, saygı uyandırmazdı sevgi uyandırmadığı gibi. Eğlenceli olduğunu düşünür, şakalarının zekice olduğunu sanırdı ama eğlenmeye davet edilmez, eğlenenler tarafından fazla ciddi algılanırdı. Ciddi konuşmalarda da ciddiye alınmazdı her nedense. Çoğu insanın ortak bir karara vardığı tek bir şey vardı onda: İyilik; içi boş, işe yaramayan bir kavram. Herkes ona iyi olduğunu söyleyip geçerdi. Bu verilen koskoca bir partide bir daha hiç göremeyeceğiniz insanların elinizi sıkması gibiydi. Ve bu ancak modern zamanların partilerinde olurdu, geçmişin iç içe yaşamış insanlarının bayramlarında değil.